Off the record met An Pierlé: "Ik zou mijn repertoire niet kunnen aanpassen aan de mode van het moment”

Van Humo’s Rock Rally tot Le tout nouveau testament

An Pierlé (°1974) leert als kind piano spelen en volgt klassieke piano aan de muziekacademie. Op haar 17^de  trekt ze naar Studio Herman Teirlinck in Antwerpen om er theater te gaan studeren. De piano laat ze een tijdje aan de kant staan.

In 1996 neemt Pierlé deel aan Humo’s Rock Rally. Met succes, want ze haalt de finale van de prestigieuze wedstrijd. Ze wordt getipt als één van de winnaars, maar grijpt net naast een podiumplaats. Tijdens het concours gooit ze hoge ogen met haar eigenzinnige pianoversie van Are friends electric? van Tubeway Army. De song krijgt flink wat airplay en belandt zelfs op Random, een tribute-album voor Gary Numan, de man achter Tubeway Army. Ook als actrice maakt An Pierlé faam. Ze speelt de pannen van het dak als Bernadetje, het hoofdpersonage in de gelijknamige theaterproductie van Alain Platel en Arne Sierens.

In 1998 tekent Pierlé een platencontract met Warner Music Benelux. Een jaar later verschijnt haar debuutalbum Mud Stories waarop enkel haar stem en elektrische piano te horen zijn. Het album slaat aan en is goed voor meer dan 25.000 verkochte exemplaren in België en Nederland.

In 2002 brengt ze in de Benelux en Frankrijk haar 2de album Helium Sunset uit. Samen met haar partner Koen Gisen richt ze de begeleidingsband White Velvet op. Een reeks concerten met een meisjeskoor en volledig orkest volgt. Haar 3de album verschijnt in 2006: An Pierlé & White Velvet. Datzelfde jaar ontvangt ze een ZAMU-award voor beste zangeres van het jaar.

In 2013 keert An Pierlé terug naar haar roots. Op het album Strange Days zijn opnieuw enkel haar stem en piano te horen en een breekbare cover van de eighties hit Such a shame van Talk Talk. 

In het voorjaar van 2016 verschijnt het album Arches, een verzameling songs waarin kerkorgels een prominente rol nemen. Arches wordt erg goed onthaald door pers en publiek, in binnen- en buitenland.

An Pierlé mag ook de allerjongsten tot haar fans rekenen. Samen met cineaste Nathalie Teirlinck en muzikant Fulco Ottervanger tourt ze met Slumberland, een avontuurlijke muziektheatershow voor kinderen. Eerder dit jaar mocht ze een Magritte du cinéma in ontvangst nemen voor haar soundtrack van Le tout nouveau testament van regisseur Jaco Van Dormael. 

De mijlplaten van An Pierlé

Als An Pierlé voor Off the Record de platen kiest die haar hebben gevormd, blijken veel van haar muzikale helden uit eenzelfde soort weerbarstig hout gesneden.

“De artiesten die mij hebben gevormd zijn mensen die heel consequent hun eigen pad hebben gevolgd. Muzikanten die zichzelf voortdurend heruitvonden en relevante muziek maakten die paste bij wie zíj op dat moment waren. Ik zou mijn repertoire ook echt niet kunnen aanpassen aan de mode van het moment.”
An Pierlé

Claude Debussy: geniaal, genialer, geniaalst
“Claude Debussy heeft heel vernieuwende piano- en orkestrale werken geschreven. Hij is nog steeds een ongelofelijke referentie en inspiratie. Wat ik zo tof vind bij hem, is dat hij buiten prachtige composities als Prélude à l’après-midi d’un faune, ook muziek voor kinderen heeft geschreven. Geniale mensen zijn het allergeniaalst als ze iets voor kindjes kunnen maken. Le petit nègre, bij voorbeeld, is heel beeldend, ritmisch en redelijk simpel, maar heeft toch al een beetje bizarre harmonieën. Als je als kind dat soort interpreteerbare muziek mooi leert vinden, dat is zo verrijkend.”

John Cale: overgevend
 “Als ik aan John Cale’s Fragments of a rainy season’ denk, dan zie ik mijn eerste kot voor mij - ik kan het ook rieken- en de ruimte in de Studio Herman Teirlinck waar ik mijn eerste nummers heb geschreven. John Cale zingt zijn nummers soms bijna overgevend. Dat therapeutisch uitwerken van je emoties balanceert soms op een dunne grens. Je kan als artiest niet beslissen: nu ga ik iets maken wat klopt.  Maar op de beste momenten valt de uitvoering identiek samen met het idee.”

Talk Talk: artistieke vrijheid
“Toen Talk Talk het album Spirit of Eden opnam in de studio, zaten ze met honderd klanksporen van allemaal verschillende instrumenten. Uit die honderd sporen is een stukje hier, een stukje daar en nog eens een stukje ginder gepikt. Er zit niets teveel in en tegelijk klinkt die plaat zo rijk omdat er van alles een herinnering lijkt ingeslopen.
Na twee jaar hadden ze zes nummers. De platenfirma werd gewoon gek, er was zo veel geld en tijd aan gespendeerd, en het resultaat was een plaat die niet speelbaar was op de radio. Spirit of Eden is een voorbeeld van een groep visionaire muzikanten die veel tijd hebben verspeeld aan dingen proberen en werken tot het goed zat.
Ik heb het grote geluk dat Koen en ik onze eigen studio hebben. Wij kiezen zelf wanneer we een plaat maken en hoe lang we eraan werken. Dat geeft een absolute artistieke vrijheid.”

Boudewijn de Groot: orkestraal
“Van Meester Prikkebeen word ik spontaan blij en tegelijk melancholisch. Boudewijn de Groot heeft zulke mooie platen gemaakt. Veel heeft te maken met de teksten van Lennaert Nijgh, maar vooral ook met de arrangementen van Albert Lepage, aka Bert Page, een Belg die veel in Nederland heeft gewerkt. Alles wat je goed vindt van kleinkunst, heeft Page gearrangeerd. Soms lijkt het orkest mee te praten. Het brengt bijna een tekenfilm bij het nummer bij. Moest de man nog leven, ik vroeg hem zeker om een plaat van me te arrangeren. Mijn liefde voor orkestrale arrangementen komt hier vandaan.”

Robert Wyatt: spielerei
Robert Wyatt was drummer bij The Soft Machine, maar toen hij zijn rug brak bij een ongeval, kon hij niet meer drummen en is hij solomuziek gaan maken. Beïnvloed door wereldmuziek, jazz en rock, schreef hij bevreemdende, catchy melodieën die dagen in je hoofd blijven hangen. De song Little Red Riding Hood hits the road begint heel zenuwachtig, met een  lange intro, heel groovy en verschillende nummers kruisen het pad. Op een bepaald moment  wordt het nummer zelfs omgedraaid, dat soort spielerei. Ik heb veel naar Wyatt geluisterd tijdens het schrijven van het album An Pierlé & White Velvet. Een nummer als Tenderness heeft ook die lichte jazzinvloeden, die Pink Floyd-achtige arrangementen en zenuwachtige trompetsolo’s. Dat is een rechtstreekse inspiratie van Robert Wyatt”.

Les Rita Mitsouko: limonade commercial
“Ik word helemaal blij van Marcia Baïla van Les Rita Mitsouko. Cathérine Ringer en Fred Chichin waren een koppel. Ze zijn uitzonderlijk binnen de Franse muziek omdat ze op een Engelse manier die Franse taal wisten te kneden naar een super coole zangtaal. Daar zijn weinigen, buiten Gainsbourg, in geslaagd. Ringer zingt ongelofelijk. Ik heb voor een stuk leren zingen door haar na te zingen. Als je naar anderen luistert en hen nadoet, voel je hoe zij hun klanken zetten en ontdek je van alles.
De eerste keer toen ik de clip zag op TV, dat was één groot feest. Al die kleuren, de Jean Paul Gaultier outfits, het leek wel een limonade commercial. Het weerspiegelde de fun en decadente kant van de jaren tachtig, maar tegelijk mocht het over iets gaan. Ringer en Chichin hebben beiden dansles gevolgd bij danslerares Marcia Moretto, die jong is gestorven, vandaar C’est la mort qui t’a assassiné, Marcia.”

Research en interviews: Gianni Marzo
Regie: Sarah De Bisschop / Productie en eindredactie: Griet Boulat

De volgende afleveringen

Off the Record is ook te gast bij Baloji (MC/rapper/regisseur, o.a. Starflam), Nicolas Rombouts (bassist van o.a. Dez Mona, Guido Belcanto, Une soirée avec Claude François '69), Karen Willems (drumster van o.a. Yuko, Inwolves, Zita Swoon, Novastar), Rodrigo Fuentealba (gitarist/producer van o.a. Fifty Foot Combo, Manngold, Gabriel Rios, Novastar) en Ruben Block (zanger/gitarist Triggerfinger).

#offtherecord

Off the Record is een productie van Canvas