Een nieuwe reeks van Belga Sport: “Daar is ‘m, daar is ‘m” en andere sportverhalen

De 4 x 100. De lange weg naar goud
Aflevering 1 – maandag 1 oktober

In het begin van het millennium heeft België een beloftevolle sprintster: Kim Gevaert. Bij haar trainer Rudi Diels rijpt het plan om rond zijn pupil een estafetteploeg te bouwen. Wanneer hij het plan een eerste keer gaat voorstellen, staat hij na vijf minuten opnieuw buiten.

Diels blijft aandringen en mag er dan toch aan beginnen. De ploeg met Gevaert, Elodie Ouedraogo, Nancy Callaerts en Kathleen De Caluwé plaatst zich in extremis voor het WK van 2001. Het team sneuvelt er in de halve finale.

Maar de prestaties gaan snel in stijgende lijn: een vierde plaats op het EK van 2002, een zesde op het WK van 2003 en op de Spelen van 2004. Ondertussen is Kim Gevaert in de individuele nummers Europese top geworden. Na twee keer zilver op het EK van 2002, volgen in 2006 twee gouden Europese medailles op de 100 en 200 meter.

Op het WK van 2007 in Osaka wordt Gevaert 5de op de 100 meter. Haar persoonlijke ambities op de 200 meter besluit ze opzij te schuiven om alles op de 4x100 te kunnen zetten. Het resultaat is brons. Meteen de eerste Belgische atletiekmedaille bij de vrouwen op een WK ooit.

Het sein ook voor de concurrentie om die Belgen ernstig te nemen.

Op Gevaert na zijn de Belgen individueel niet zo sterk, maar het zijn vriendinnen en ze vormen een echte ploeg, die ook traint in functie van 4x100 meter en op stokwissels.

In de zomer van 2008, net voor de Olympische Spelen van Peking, kondigt Kim Gevaert haar afscheid aan: het zal haar laatste seizoen zijn. Het is nu of nooit voor de Belgen. En voor Kim Gevaert de laatste kans om individueel te schitteren. Maar ze kan zich niet plaatsen voor de finale van de 100 meter en laat de 200 meter schieten om zich te concentreren op de estafette.

De rest is Belgische sportgeschiedenis. In de finale finishen favoriet Jamaica en ook Groot-Brittannië niet, door foute stokwissels. Zo snellen Gevaert en co naar zilver, na de Russen. Maar 8 jaar later, in 2016, na hertesting van de urinestalen, blijkt dat de Russen doping hadden gebruikt. En zo krijgen Olivia Borlée, Hanne Mariën, Elodie Ouedraogo en Kim Gevaert alsnog een gouden medaille.

Regisseur: Kristof Van Den Bergh / Reporter: Niko Lainé

Getuigen: Elodie Ouedraogo, Kim Gevaert, Olivia Borlée, Hanne Mariën, Rudi Diels

Sven Nys. De geboorte van de kannibaal
Aflevering 2 – maandag 8 oktober

Sinds hij de overstap maakte naar de profs domineerde Sven Nys het veldrijden. Door zijn technische meesterschap overvleugelde hij zijn tegenstanders. Hij wint de Superprestige, de wereldbeker, en toch… op grote momenten slaat de twijfel toe en vaak gaat hij ten onder aan faalangst.

Nys mist het karakter en killersinstinct van de grote kampioenen. Hij is te braaf en laat zich te makkelijk manipuleren. Wie herinnert zich niet de tranen na het WK in St-Michielsgestel. Vanaf 2003 moet hij ook steeds vaker zijn meerdere erkennen in Bart Wellens. De Kempenaar is de tegenpool van de schuchtere Nys.

Pijnacker 2004

Na een moeilijk seizoen kan enkel nog de eindzege in de Wereldbeker zijn seizoen wat glans geven. Sven won de Wereldbekermanches in Turijn, Sankt-Wendel en Wetzikon. Maar In Koksijde wordt hij echter pas vijfde en in Nommay zevende. De eindzege is dus nog niet binnen en de slotmanche in Pijnacker zal beslissend worden. Indien zijn dichtste belager Richard Groenendaal kan winnen, moet Nys bij de eerste zes eindigen om de eindoverwinning veilig te stellen.

Sven Nys heeft die dag geen superbenen. Hij is over zijn beste vorm heen en nog voor half koers is Groenendaal al zeker van de dagzege in Pijnacker. Voor de andere Belgen valt er niets meer te winnen en toch rijden Bart Wellens, Tom Vannoppen, Wesley Van der Linden en Erwin Vervecken alsof hun leven ervan afhangt. Ze willen koste wat het kost Sven achter zich houden. Het draait uit op een sprint voor de ereplaatsen. Nys wordt uiteindelijk zevende en blijft met lege handen achter. Voor Nys het absolute dieptepunt van zijn carrière. Hij zou de grijns van Vannoppen nooit vergeten. Die nederlaag maakt iets los in Nys: een killerinstinct. Zijn tegenstanders probeerden hem die dag te kraken, maar ze hebben Nys een gunst bewezen: op 12 februari 2004 wordt in Pijnacker de Kannibaal van Baal geboren.

De start van een rijk gevulde carrière

Belga Sport belicht de beginjaren van Sven Nys’ veldritcarrière. Van de wereldtitel bij de beloften in München in 1997 en het gemiste WK in Sint-Michielsgestel in 2000 over de dominantie van Bart Wellens tot het moment dat allesbepalend is geweest: de Wereldbekermanche in Pijnacker.

Regisseur: Jan Vandermotte / Reporter: Dirk Van Nijverseel

Getuigen: Sven Nys, Adrie Van Der Poel, Jerome Galicia, Mario Declercq, Michel Wuyts, Isabelle Nijs, Tom Vannoppen

Argentina - Belgica ’82. “Daar is ‘m, daar is ‘m.”
Aflevering 3 – maandag 15 oktober

“Daar is ‘m, daar is ‘m! Goooooaal! Als één stukje stem van Rik De Saedeleer voor altijd in ons hoofd blijft zitten, zal het dat wel zijn. Maar wie was “’m” eigenlijk? En waar stond hij dan wel?

We schrijven 13 juni 1982. Het wereldkampioenschap voetbal – omdat er in Spanje wordt gespeeld kortweg Mundial - wordt feestelijk en met veel bombarie op gang geschoten met een openingsceremonie en een openingsmatch. Traditioneel mag de regerende wereldkampioen die match spelen: Argentinië. Tegenstander is het kleine België, plaats van gebeuren het legendarische Camp Nou van Barcelona.

De Argentijnen hebben geen hoge dunk van de Belgen, ze zijn tenslotte wereldkampioen, en hebben bovendien een nieuwe mega-ster in de rangen, Diego Maradona. Die is net voor een recordbedrag getransfereerd naar… FC Barcelona. Het scenario is dus op voorhand duidelijk. Argentinië zal de Belgen wel even opzij zetten, met een glansrol voor de nieuwe publiekslieveling van de Barcelonezen.

Maar 90 minuten later is de realiteit heel anders. België heeft de wereldkampioen geklopt. Die “’m” was Erwin Vandenbergh. Hij stond in de 62ste minuut oog in oog met Ubaldo Fillol en schoot het meest legendarische Belgische doelpunt ooit voorbij de verbouwereerde Argentijn. Een triomf van het collectief. Een triomf van Guy Thijs. Een triomf van de slimme David op de hautaine Goliath.

Regisseur: Kristof Van Den Bergh / Reporter: Tim Wielandt

Getuigen: Erwin Vandenbergh, Luc Millecamps, Jan Ceulemans, Alex Czerniatynski, Walter Meeuws, Guy Vandersmissen, Maurice De Schrijver, Jean-Marie Pfaff

Eric Wauters. Eén hindernis te veel
Aflevering 4 – maandag 22 oktober

Eric Wauters is de jongste van 9 kinderen en is al op vroege leeftijd zot van paarden en paardensport, maar heeft niet de middelen om zelf een paard aan te schaffen. Maar dankzij een enorm doorzettingsvermogen, een staalhard karakter, en wat stiekeme hulp van zijn vader, groeit hij uiteindelijk toch uit tot jumping-ruiter, een van de beste die België ooit gekend heeft.

Al in 1972, op 21-jarige leeftijd, mag hij mee naar z’n eerste Olympische Spelen, in München. Het wordt een teleurstelling. Vier jaar later gaat hij opnieuw naar de Spelen, in Montreal, en dit keer wordt het een succes. De Belgische jumpingploeg, met Wauters, Van Paesschen, Cuepper en Mathy pakken een bronzen medaille. Het zal tot op heden de laatste Olympische medaille zijn die België haalt in de jumpingsport.

Wauters heeft op dat moment al erg veel internationale prijzen behaald, vooral met z’n toppaard Pomme d’Api. Maar hij wil altijd meer. In de jaren die volgen, groeit Wauters uit tot de ‘godfather’ van de Belgische ruitersport.

Door zijn 101 jobs en nevenactiviteiten in de paardensport, loopt het sportief daarna wat minder, maar in ‘96 kwalificeert Wauters zich toch voor zijn derde Olympische Spelen, in Atlanta. Zijn dochter Wendy mag mee als groom, om voor zijn paard Bon Ami te zorgen. Het is zijn laatste kans om zijn carrière te beëindigen met een Olympische topprestatie, maar het eindigt in één grote teleurstelling. Wanneer hij twee jaar later nog een aantal tegenslagen te verwerken krijgt, knakt er iets. Wauters voelt zijn sportieve einde naderen, en voor een ambitieuze topsporter is dat onaanvaardbaar. Hij maakt een eind aan zijn leven. Eric Wauters is dan nog maar 48 jaar.

Regisseur: Jan en Raf Roosens / Reporter: Tim Wielandt

Getuigen: Ludo Philippaerts, Leo De Vos, Stanny Van Paesschen, Francois Mathy, Yolande Wauters, Wendy