"Na twee series rond voetbal en 72 voetballers vonden we het tijd om met de reeks een nieuwe richting in te slaan. Wielrenners zijn dan de logische volgende stap in Vlaanderen. Ook voor mij. Zelf ben ik toch nog een tikje meer wielerman dan voetbalman en dat heeft zeker ook geholpen om de 36 mensen die in deze reeks aan bod komen, te overtuigen om mee te werken.”
Ruben Van Gucht

De koers: een leven van vallen en opstaan

In geen enkele sport liggen tragiek en heroïek zo dicht bij elkaar als in het wielrennen. Het is een spel van centimeters dat beslist over winst of verlies, over eeuwige roem of niets.  Een gaatje, een gat en weg. Een put, een klapband, een val. De weg naar de winst is bezaaid met cruciale centimeters. En ook in het leven na de carrière komt het vaak op centimeters aan.

Wat maakte de wedstrijden destijds zo bijzonder? Hoe zijn ze verlopen? Wie was de winnaar, wie waren de verliezers. Hoe was de verhouding tussen de renners onderling?  En hoe is het de helden van toen later vergaan? Zijn ze in de koerswereld blijven hangen of hebben ze een totaal andere weg gekozen. Hadden ze daarbij evenveel succes? Of hebben ze ook tegenslag gekend?

“Ik ben erg trots op de vele grote namen die bereid waren om mee te werken aan de reeks”, aldus Ruben Van Gucht “Toch een teken dat we goed werk hebben afgeleverd met de eerste twee reeksen. Zowel in binnen- als buitenland konden we een heleboel grote namen overtuigen. Maar bekend of niet, de persoonlijke verhalen van de coureurs blijven primeren in dit programma.”

De locaties

In elke aflevering keert Ruben met vier coureurs terug naar een tot de verbeelding sprekende locatie op of rond het parcours van de koers: de Poggio (Milaan-Sanremo), de Kemmelberg (Gent-Wevelgem), de kapel op de Muur van Geraardsbergen (De Ronde van Vlaanderen), de kleedkamers in Roubaix (Parijs-Roubaix), het stadhuis van Maastricht (Amstel Gold Race) en een verlaten fabriekspand in Luik (Luik-Bastenaken-Luik). Dat zijn de prachtige decors in deze derde reeks.

De reportages

Daarnaast bezoekt Ruben telkens ook twee renners in het buitenland die een hoofdrol speelden in dezelfde klassieker, zoals George Hincapie (USA), Bjarne Riis (Denemarken), Sean Kelly (Ierland), Gianni Bugno, Michele Bartoli, Moreno Argentin en Francesco Moser (Italië), Steffen Wesemann (Zwitserland) en Romans Vainsteins (Letland). Dichter bij huis zijn er ook nog portretten van Eddy Planckaert, Roger De Vlaeminck en Sandra Rasschaert, de weduwe van de vorig jaar overleden Serge Baguet.

De kleedkamer is een programma van het productiehuis Deklat Binnen voor Canvas.

Het boek

Aansluitend bij de reeks is er ook het boek De kleedkamer, met alle verhalen uit de serie en een heleboel extra’s. Tijdens de montage sneuvelt er immers meer dan de makers lief is. In het boek biedt Ruben Van Gucht de lezer een unieke blik in het hoofd en het hart van meer dan 30 topcoureurs. Een absolute meerwaarde voor wie na de televisiereeks nieuwsgierig is naar meer.

Extra time koers

In De kleedkamer kijkt Ruben Van Gucht terug op de (recente) geschiedenis van de voorjaarsklassiekers. Maar daarnaast houdt hij ook de vinger aan de pols van de wieleractualiteit. In Extra time koers praat hij vijf weken lang met Tom Boonen, Karl Vannieuwkerke, Michel Wuyts en andere kenners, coureurs en ex-coureurs over het klassieke wielervoorjaar, van Milaan-Sanremo tot Luik-Bastenaken-Luik. Vanaf woensdag 21 maart, vijf weken lang, om 21.15 u. op Canvas en vrtnu.be.

Aflevering 1: Milaan - Sanremo 1981
Maandag 19 maart

Voor de eerste aflevering trekt Ruben Van Gucht naar de Poggio. Daar praat hij met Fons De Wolf, Freddy Maertens, Etienne De Wilde en Guido Van Calster over de editie van Milaan-Sanremo in 1981. Francesco Moser en Roger De Vlaeminck waren en toen ook bij en kijken samen met Ruben terug op een prachtige carrière en een rijk gevuld leven.    

Fons De Wolf won in 1981 Milaan-Sanremo, de eerste klassieker van het wielervoorjaar. Een grote carrière lag in het verschiet voor de jonge De Wolf.  Maar ondanks een aantal mooie ereplaatsen ging het uiteindelijk zowel met zijn carrière als in zijn privéleven steil bergaf. Op de flanken van de Poggio, de laatste helling van de Primavera, waar De Wolf destijds zijn beslissende demarrage plaatste, blikt Ruben terug op de wedstrijd van toen, samen met de winnaar en met Guido Van Calster, Freddy Maertens en Etienne De Wilde – allen geëindigd in de top tien.   

Ruben Van Gucht: “We wisten niet goed hoe we de kameraadschap bij renners moesten inschatten. Mannen die niet noodzakelijk ploegmaat van mekaar zijn geweest. Bij de voetballers zag je duidelijk dat ze samen heel wat hadden meegemaakt. Het was even afwachten of het ook bij de wielrenners zou klikken. Maar de manier waarop de vier zich van bij ons vertrek in Zaventem samen gedroegen, stelde me onmiddellijk gerust voor het verdere verloop van de reeks."

Het gesprek

De wereld lag in 1981 aan de voeten van Fons De Wolf. Maar de jonge De Wolf kon de verwachtingen door de grote druk nooit waarmaken. Na zijn profbestaan kwam hij in een diep dal terecht. Met hulp van onder meer Guido Van Calster probeert hij daar langzaamaan uit te klimmen.

Freddy Maertens leek na een inzinking in 1979 afgeschreven voor het topwielrennen. Pech leek de wereldkampioen van 1976 te blijven achtervolgen. Maar door het vertrouwen van ploegleider Lomme Driessens en vooral van zijn vrouw kwam Maertens er toch weer bovenop. Dat hij aan de start stond van Milaan-San Remo in 1981 was al een verrassing. Dat hij later dat jaar nog de groene trui zou pakken in de Ronde van Frankrijk en zich in Praag tot wereldkampioen zou kronen, hield niemand voor mogelijk.

Guido Van Calster zat in 1981 op het top van zijn kunnen met ook nog verschillende ereplaatsen, in Parijs-Roubaix en Luik-Bastenaken-Luik. Maar Van Calster kwam te weinig op voor zichzelf en trad daarom moeilijk uit de schaduw van de echte topmannen op dat moment. Hij bood enkele jaren geleden De Wolf een helpende hand toen die zeer diep zat.

Etienne De Wilde was in 1981 ploegmaat van Van Calster. Een veelwinnaar was De Wilde op de weg allerminst, al heeft hij wel drie etappezeges in de Ronde van Frankrijk en een in de Ronde van Spanje achter zijn naam staan. Hij maakte vooral furore in het baanwielrennen, met in 2000 zelfs een Olympische zilveren medaille. Het duurde even voor De Wilde ook naast de fiets stabiliteit vond, maar die heeft hij toch gevonden bij zijn derde vrouw.

De reportages

De Italiaan Franceso Moser was een van de grote namen van het Italiaanse wielrennen met overwinningen in de Primavera, het wereldkampioenschap, de Giro d’Italia en driemaal Parijs-Roubaix. Na zijn indrukwekkende carrière trok Moser zich terug in zijn wijngaarden. Maar smaakt zelfgemaakte wijn even zoet als het winnen van een klassieker?

Fons De Wolf had in 1981 een handvol seconden voorsprong op Roger De Vlaeminck. Die won de primavera zelf drie keer en Paris-Roubaix vier keer. Succesvol was de nu 70-jarige De Vlaeminck zeker, geliefd iets minder. Nu houdt mister Paris-Roubaix zich dagelijks bezig met biljarten. 

Aflevering 2: Gent-Wevelgem 1999
Maandag 26 maart

In de tweede aflevering praat Ruben op de top van de Kemmelberg met Tom Steels, Peter Farazijn, Léon Van Bon en Ludo Dierckxsens. Samen blikken ze terug op Gent-Wevelgem 1999 en hun leven tijdens en na de koers. Romāns Vainšteins getuigt in Letland over zijn overwinning in het WK en het gemis van zijn kinderen. Steffen Wesemann is 14 jaar na zijn overwinning in de Ronde van Vlaanderen trucker en vult zijn vrije dagen met jagen.   

Wind, regen, kasseien en de scherpste kuitenbijters van Vlaanderen. Dat waren de ingrediënten van Gent-Wevelgem in 1999. En op het einde won de sterkste: Tom Steels. Hij kijkt bovenop de Kemmelberg samen Ludo Dierckxsens, Peter Farazijn en Nederlander Léon Van Bon terug op hun hobbelige parcours sinds die regenachtige dag in 1999.

Het gesprek

Tom Steels is een van de meest succesvolle sprinters die België heeft gekend. Na zijn carrière bleef hij actief in het wielrennen; hij is nog altijd ploegleider onder Patrick Lefevre. Steels richtte samen met zijn vrouw een instelling op voor kinderen met een beperking, waar hun dochter terechtkan.

Léon Van Bon speelde altijd een vooraanstaande rol tijdens de voorjaarsklassiekers. Net zoals veel van zijn collega’s kon de Nederlander de koers ook na zijn carrière niet loslaten. Hij legde zich toe op wielerfotografie.

Ludo Dierckxsens was een van de joviaalste renners in het peloton. Ook na zijn carrière verkoopt Dierckxsens nog altijd koersfietsen met een kamerbrede glimlach. In zijn privéleven stak er wel wat meer tegenwind op. Maar de glimlach is gebleven.

Peter Farazijn was een van de sterkste renners van zijn generatie. Het leverde hem zelfs de bijnaam “Fausto” op. Momenteel is hij buschauffeur voor De Lijn. Een tragisch verkeersongeluk kostte zijn broer enkele jaren geleden het leven.

De reportages

De sympathieke Letse spurtbom Romans Vainsteins werd een jaar na Gent-Wevelgem van 1999 tegen de verwachting in wereldkampioen op de weg. Maar Vainsteins, die zich ondertussen in Italië had gevestigd, kreeg last van de ‘vloek van de regenboogtrui’. Hij trok terug naar Letland om voor zijn moeder te zorgen, maar de heimwee naar Italië en zijn kinderen houdt hem in de greep.

Steffen Wesemann was met zijn krachtige lichaamsbouw gemaakt voor de Vlaamse klassiekers. Na verschillende ereplaatsen klopte de Duitse Zwitser in 2004 Leif Hoste en Dave Bruylandts in de Ronde van Vlaanderen. In de Zwitserse natuur probeert Wesemann het verlies van zijn zoon een plaats te geven.

Ruben Van Gucht: “Met Romans Vainsteins en Steffen Wesemann bezoeken we twee voormalige coureurs die volledig uit de picture zijn verdwenen en waarvan we nauwelijks wisten hoe het ermee gaat en wat ze nu doen. Ik denk dat de wielerliefhebbers deze portretten zeker zullen smaken. Wie is er de voorbije tien of vijftien jaar nog bij Wesemann of Vainsteins geweest? Wij wel, en het waren boeiende ontmoetingen”.

Aflevering 3: Ronde van Vlaanderen 2011
Maandag 2 april

In de beroemde kapel op de Muur van Geraardsbergen ontvangt Ruben Van Gucht vier hoofdrolspelers uit de Ronde van Vlaanderen van 2011. Gewezen boezemvrienden Nick Nuyens en Bjorn Leukemans getuigen over het stuklopen van hun vriendschap. Tom Boonen kijkt uit naar het leven na de koers. Staf Scheirlinckx heeft allang afscheid genomen van het wielrennen. George Hincapie, voormalig luitenant van Armstrong, toont ons zijn zakenimperium in Greenville, USA. Bjarne Riis, ploegleider van winnaar Nuyens, vertelt openlijk over de moeilijke jaren na zijn dopingbekentenis.

Om Vlaanderens mooiste te winnen moet je fysiek sterk en tactisch geslepen zijn, én op het juiste moment geholpen worden door het geluk. Nick Nuyens had misschien niet de fysieke kwaliteiten van Tom Boonen of Fabian Cancellara maar tactisch was Nuyens een kei, eentje die tot het uiterste kon gaan om die ene overwinning binnen te halen. Een eigenschap die hem niet door iedereen in dank wordt afgenomen. In een spurt met de Zwitser en Sylvain Chavanel hield Nuyens in 2011 het hoofd koel en reed hij als winnaar over de streep in Meerbeke.

Het gesprek

Tom Boonen werd in 2011 vierde. De bom van Balen hing in 2017 na een schitterende carrière zijn fiets aan de haak.  De voormalige wereldkampioen heeft zijn schaapjes goed op het droge en vond in het autoracen een nieuwe uitdaging.

Nick Nuyens startte zijn carrière veelbelovend, maar de grote doorbraak én een klassieker, kwam er niet. Pas wanneer Bjarne Riis de Lierenaar onder zijn vleugels nam, knoopte Nuyens aan met het grote succes. Een heupbreuk na een val in Parijs-Nice luidde het einde in van zijn carrière. Momenteel is Nuyens teamleider van Veranda’s Willems-Crelan.

Staf Scheirlinckx was gemaakt voor de Vlaamse voorjaarsklassiekers. Grote Staf stak er vaak letterlijk bovenuit, maar op enkele toptienplaatsen na ontbreekt de grote klassieker op zijn palmares. Omdat Scheirlinckx geen zin had om voor een lager loon te blijven koersen, zegde hij het wielrennen vaarwel en werd hij leerkracht. Daarnaast behaalde hij een jachtdiploma en opende hij een trimsalon voor honden.

Met Bjorn Leukemans kon je als ploegleider naar de oorlog. Leukemans koerste altijd voluit, maar die manier van koersen zorgde er misschien wel voor dat hij nooit die ene grote overwinning kon binnenhalen. Koersen voor de prijzen doet Leukemans al een tijdje niet meer. Hij is tegenwoordig wel te vinden in de fitnesszaal.

De reportages

George Hincapie was in de Ronde van Frankrijk jarenlang de rechterhand van Lance Armstrong maar tijdens de voorjaarsklassiekers mocht de Amerikaan zelf zijn kans wagen. Hoewel de grote klassieker ontbreekt op zijn palmares was Hincapie een van de renners die het wedstrijdverloop kleurde tijdens de voorjaarsklassiekers. In de Ronde van 2011 werd hij zesde. Aan het einde van zijn carrière bekende de New Yorker het gebruik van verboden middelen. Rentenieren doet de oud-renner allerminst: met een eigen wielerploeg, een kledinglijn en een kroostrijk gezin zijn Hincapie’s dagen goed gevuld.  

Bjarne Riis is de man aan wie Nuyens naar eigen zeggen veel te danken heeft. De Tourwinnaar van 1996 is echter geen onbesproken figuur in het wielermilieu. Nadat hij na jarenlang stilzwijgen met bekentenissen over dopinggebruik naar buiten kwam, hebben ook verschillende renners die in zijn ploegen reden, gezegd dat Riis op de hoogte was van hun dopinggebruik. De Deen is nog altijd actief in de wielerwereld en woont momenteel in het Zwitserse Lugano.

Ruben Van Gucht: “Het meest onder de indruk was ik toch wel van onze trip naar Bjarne Riis. Ik had hem nooit eerder ontmoet en hij kende ons ook van haar noch pluim. Het kostte ons veel tijd en moeite om hem te overtuigen. En het was met knikkende knieën dat ik hem opwachtte in de lobby van ons hotel in Lugano. Maar na vijf minuten was het duidelijk. Hij had ons toegelaten en hij zou ons een blik in zijn leven gunnen. Riis nam ons mee naar zijn buitenverblijf in de bergen, kookte voor ons, toonde ons zijn wijnkelder, zijn projecten, enzovoort. Af en toe moest ik mezelf toch eens in de arm knijpen of het allemaal wel echt aan het gebeuren was.”

Aflevering 4: Parijs – Roubaix 1989
Maandag 9 april

In de van nostalgie doordrenkte kleedkamers van de legendarische wielerbaan in Roubaix praat Ruben Van Gucht met Jean-Marie Wampers, Dirk De Wolf, Edwig Van Hooydonck en Walter Planckaert over de editie 1989 van de ‘helleklassieker’. Hun relaas wordt aangevuld met reportages over Sean Kelly en Eddy Planckaert.

Een kurkdroge “Hel van het Noorden”, een uitgedunde kopgroep en gespaard van materiaalpech:  Jean-Marie Wampers voelde zich gesterkt door de omstandigheden in 1989. Toen Dirk De Wolf demarreerde, had Wampers een gepast antwoord klaar. Op de piste in Roubaix won de Brusselaar al bij al gemakkelijk de spurt met twee. Favoriet Edwig Van Hooydonck won het duel voor de derde plaats. Een volledig Belgisch podium dus. Samen met ploegleider Walter Planckaert blikken zij terug op de wedstrijd.

Het gesprek

Jean-Marie Wampers debuteerde als prof in Italië, maar keerde terug naar de heimat om in de voorjaarsklassiekers mee te strijden voor de ereplaatsen. De Brusselaar werd meestal niet uitgespeeld als ultieme kopman, maar kreeg in 1989 in Parijs-Roubaix toch het fiat van Walter Planckaert om zelf zijn kans te gaan. En met succes.

Dirk De Wolf kende onder ploegleider Roger De Vlaeminck een boerenjaar met naast een tweede stek in Roubaix ook nog toptienplaatsen in Gent-Wevelgem en de Ronde van Vlaanderen. Een jaar later pakte hij zilver op het WK, na landgenoot Rudy Dhaenens.

Een week voor Parijs-Roubaix toonde de pas 23-jarige Edwig Van Hooydonck zich de sterkste in de Ronde van Vlaanderen, wat hem tot topfavoriet voor de Hel van het Noorden bombardeerde. Van Hooydonck zag hoe het voor hem onmogelijk werd om nog clean mee te kunnen in het peloton. Daarom besliste hij al op 30-jarige leeftijd om het wielrennen vaarwel te zeggen

De 69-jarige Walter Planckaert zit nog altijd achter het stuur van de volgwagen in de koers, momenteel voor Sport Vlaanderen - Baloise. Al zou dit wel eens het laatste jaar kunnen zijn want de UCI staat geen ploegleiders van 70 jaar of ouder toe. In Parijs-Roubaix is Planckaert er dit jaar alvast niet bij.

De reportages

De Ier Sean Kelly is een legende, misschien wel een van de grootste wielrenners van de jaren tachtig. “King Kelly” won in totaal tien klassiekers, waaronder twee keer Parijs-Roubaix, al speelde hij in 1989 slechts een bijrol. Momenteel leidt Kelly een wielerploeg in zijn thuisland. Daarnaast is hij nog steeds in het wereldje actief als wielercommentator.

Met overwinningen in de Ronde van Vlaanderen (1988) en Parijs-Roubaix (1990) leek Eddy Planckaert na zijn carrière zijn schaapjes wel op het droge te hebben. Enkele slechte investeringen in schimmige zaken in Polen en Litouwen betekenden echter jaren van zwarte sneeuw. Planckaert trok zich daarop met zijn gezin terug in de Ardense bossen waar hij en zijn familie opnieuw van het geluk leerden proeven.

Ruben Van Gucht: “Het gesprek met Eddy Planckaert was voor mij anderhalf uur lang met open mond luisteren. Eddy vertelde aangrijpende dingen die ik hem nooit eerder heb horen vertellen.  De kijkers gaan Eddy Planckaert zonder twijfel op een andere manier leren kennen. Het was een onvergetelijk verblijf in de Ardennen.”

Aflevering 5: Amstel Gold Race 2001
Maandag 16 april

In het stadhuis van startplaats Maastricht praat Ruben Van Gucht met Peter Van Petegem, Erik Dekker, Johan Museeuw en Michael Boogerd over de editie 2001 van de Amstel Gold Race  op de Muur van Geraardsbergen ontvangt Ruben Van Gucht vier hoofdrolspelers uit de Ronde van Vlaanderen van 2011. Daarnaast zijn er ook reportages over Michele Bartoli en Sandra Rasschaert, de weduwe van Serge Baguet, die in 2001 derde werd en vorig jaar overleed.

Erik Dekker won dat jaar de wedstrijd. Hij haalde het in een sprint voor Lance Armstrong en Serge Baguet. Sinds die zondag in april van 2001 is er heel veel veranderd in het wielrennen. Dopingonthullingen maakten van de jaren rond de eeuwwisseling een van de zwartste periodes uit de koersgeschiedenis. Ook daarover gaat het in deze aflevering.

Het gesprek

Erik Dekker knoopte pas rond zijn dertigste aan met grote overwinningen. Naast de Nederlandse voorjaarsklassieker won Dekker ook etappezeges in de Ronde van Frankrijk en behaalde hij ereplaatsen in de Ronde van Vlaanderen en Luik-Bastenaken-Luik. Door vermoedens van epogebruik moest de Nederlander WK van 1999 aan zich voorbij laten gaan. De beschuldigingen konden nooit worden hardgemaakt.

Michael Boogerd was de Nederlandse glamourboy onder de wielrenners en een van de klim- en klassementsspecialisten van zijn tijd. Na jaren van beschuldigingen kon Boogerd in 2007 niet anders dan toegeven dat hij meermaals doping had gebruikt. Hij werd uit verschillende ranglijsten geschrapt.

Peter Van Petegem was een specialist van de voorjaarsklassiekers met overwinningen in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, naast tal van ereplaatsen van Sanremo tot Luik. Toch is ook bij ‘de Zwarte van Brakel’ het vermoeden van dopinggebruik nooit ver weg geweest. Van Petegem zelf heeft altijd gezegd dat hij nooit verboden middelen heeft gezien, laat staan gebruikt.

Johan Museeuw was de Tom Boonen van zijn tijd. Wereldkampioen, overwinningen in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix: ‘de Leeuw van Vlaanderen’ was alomtegenwoordig. Maar aan het einde van zijn carrière viel hij na dopingbekentenissen van zijn voetstuk.

Ruben Van Gucht: “Tijdens het tafelgesprek in Maastricht stak een specifieke passage met Michael Boogerd er toch bovenuit. Dat gevoel had ik al na ons eerste voorgesprek. Toen stuurde hij me die avond nog een sms: ‘Ben ik open genoeg geweest?’ En of hij open genoeg was geweest. Boogerd gaf ons een inkijk in zijn leven, in zijn ziel. Koppel dat aan de branie en de vlotheid van een Nederlander en je krijgt vier mensen rond een tafel die aan z’n lippen hingen wanneer hij z’n verhaal deed.”

De reportages

Michele Bartoli was altijd op de afspraak tijdens het eerste deel van het wielerkalenderjaar. Getuige daarvan zijn overwinningen in de Ronde van Vlaanderen, Amstel Gold Race, Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Lombardije. Het leverde hem zelfs de bijnaam ‘de kleine leeuw van Vlaanderen’ op. De naam van de Italiaan werd wel genoemd in de zaak rond dopingarts Fuentes. Nu is Bartoli trainer van het Colombiaanse opkomende talent Egan Arley Bernal.

Ruben Van Gucht: “Onze trip naar Toscane en Michele Bartoli zal mij lang bijblijven. Het viel me trouwens altijd weer op hoe open en toegankelijk (ex-)renners zijn. Niet alleen bij Bartoli was dat het geval. Mensen die ons voor de allereerste keer ontmoetten en toch vrijuit vertelden over hun leven. Ik moet hen een voor een bedanken voor dat vertrouwen.”

Koers wordt relatief als het leven echt op het spel staat. Na zijn mooie carrière werd bij Serge Baguet darmkanker vastgesteld. De oud-renner overleed begin 2017. De nummer drie van de Amstel Gold Race 2001 was een graag geziene gast in het peloton. Zijn vrouw Sandra Rasschaert vertelt over de echte strijd die hij moest leveren na zijn loopbaan.

Aflevering 6: Luik-Bastenaken-Luik 1990
Maandag 23 april

In een verlaten fabriekspand in Luik verzamelt Ruben voor deze laatste aflevering vier hoofdrolspelers van de editie 1990 van Luik-Bastenaken-Luik: winnaar Eric Van Lancker, Luc Roosen, Peter Winnen en Steven Rooks. Voor de reportages trok Ruben naar Italië, waar hij gastvrij werd ontvangen door Gianni Bugno en Moreno Argentin, respectievelijk zesde en zevende in de wedstrijd.

Luik-Bastenaken-Luik is het sluitstuk van de voorjaarsklassiekers. De Belgische overwinningen in ‘La Doyenne’ sinds de jaren tachtig zijn op een hand te tellen. In 1990 won Eric Van Lancker een uitgeregende editie vóór Jean-Claude Leclerq en zijn Nederlandse ploegmaat Steven Rooks. Luc Roosen was vijfde en Peter Winnen elfde. Ook Nederlanders coureurs spelen sindsdien slechts heel af en toe nog een hoofdrol in deze Ardense klassieker.

Het gesprek

Eric Van Lancker hield van hellingen. Naast Luik-Bastenaken-Luik schreef hij ook de Amstel Gold Race op zijn palmares. Na zijn succes in Luik kon hij evenwel niet meer aanknopen met de grote overwinningen. Sinds vorig jaar is Van Lancker actief als ploegleider van de Israëlische wielerploeg Israel Cycling Academy.

Luc Roosen kon net zoals Van Lancker goed bergop rijden. Na enkele ereplaatsen in de Ronde van Lombardije was 1990 het jaar waarin de man uit Opglabbeek zijn grote klassieker moest binnenhalen. In de Amstel Gold Race waande hij zich helaas te vroeg winnaar en ging Adrie Van der Poel met de zege aan de haal. Een jaar later stak Roosen als laatste Belg wel de Ronde van Zwitserland op zak.

Peter Winnen werd in 1983 derde in de Ronde van Frankrijk. Enkele jaren eerder pakte hij al een etappezege op Alpe d’Huez. Een jaar nadat hij in 1990 Nederlands kampioen op de weg werd, moest hij een kruis zetten over zijn profcarrière na een aanrijding op training. Samen met landgenoot Steven Rooks bekende Winnen het gebruik van doping. Na zijn loopbaan smeet de Nederlander zich in de kunstwereld.

Steven Rooks won net als Peter Winnen een rit op Alpe d’Huez te winnen en hij werd zelfs tweede in de eindstand van de Tour in 1988. Daarnaast boekte Rooks ook overwinningen in de Amstel Gold Race en Luik-Bastenaken-Luik. De Nederlander werd bovendien twee keer kampioen van zijn land en pakte zilver op het WK voor beroepsrenners in 1991

De reportages

Koerskenners noemen 1990 wel eens het ‘jaar van de Italianen’. Exponent van het Italiaanse succes was Gianni Bugno. De ‘hagedis’ reed dat jaar van begin tot einde in de roze trui tijdens de Giro d’Italia. Hij eindigde eerste in de Primavera, schreef daarnaast nog twee Touretappes op zijn naam en won uiteindelijk de Wereldbeker. De ‘sky was the limit’ voor de behendige Italiaan, die later ook nog de Ronde van Vlaanderen zou winnen. Na zijn carrière koos Bugno ook echt voor ‘de sky’; hij werd helikopterpiloot.

Moreno Argentin heeft na Eddy Merckx het meeste aantal overwinningen behaald in La Doyenne. De Italiaan, die in 1990 de Ronde van Vlaanderen en de Waalse Pijl won, eindigde vier keer als winnaar in de Ardense klassieker. De wereldkampioen van 1986 werd twee jaar geleden veroordeeld tot een voorwaardelijke gevangenisstraf wegens fraude.

Ruben Van Gucht: “Voor deze aflevering hadden we in Monza een gesprek met het enigma Gianni Bugno en in Venetië met Moreno Argentin. Dat deze twee Italiaanse grootheden wilden meewerken, is grotendeels te danken aan Andre Meganck, de legendarische ‘fixer’ van Sporza, die dus ook na zijn pensioen nog vanalles ‘gefixt’ krijgt.”

De kleedkamer - Het boek bij de reeks

In 2018 duikt het populaire tv-programma De kleedkamer het peloton in. Zes keer blikt Ruben Van Gucht terug op een memorabele editie van de belangrijkste voorjaarsklassiekers: Milaan-Sanremo 1981 (Fons De Wolf), Gent-Wevelgem 1999 (Tom Steels), Ronde van Vlaanderen 2011 (Nick Nuyens), Parijs-Roubaix 1989 (Jean-Marie Wampers), Amstel Gold Race 2001 (Erik Dekker) en Luik-Bastenaken- Luik 1990 (Eric Van Lancker).

Zes hoofdrolspelers in de koers van die bewuste dag praten over hun carrière en wat het leven daarna nog voor hen in petto had. Behalve de winnaars komt een indrukwekkende lijst binnen- en buitenlandse toppers aan het woord, onder wie Freddy Maertens, Roger De Vlaeminck, Francesco Moser, Tom Boonen, Bjarne Riis, Eddy Planckaert, George Hincapie, Johan Museeuw, Peter Van Petegem, Michele Bartoli en Gianni Bugno.

Maar in De kleedkamer is sportieve status van ondergeschikt belang. Zonder fiets en in gewone kleren zijn zelfs de grootste wielrenners van de laatste decennia mensen van vlees en bloed.

Tijdens de montage sneuvelt er meer dan de makers lief is. Daarom biedt Ruben Van Gucht in dit boek een unieke blik in het hoofd en het hart van meer dan 30 topcoureurs. Een absolute meerwaarde voor wie na de televisiereeks nieuwsgierig is naar meer.

Ruben Van Gucht
Paperback 17 x 24 cm – 240 blz.
ISBN 978-94-6131-842-8
Prijs: ca €24,99
Een uitgave van Vanhalewyck in samenwerking met VRT Line Extensions
Het boek is beschikbaar vanaf eind maart.

Voor meer info, digitaal materiaal en/of recensie-exemplaren:
Lise Van Dessel, uitgeverij Van Halewyck - [email protected] of 0495/76.25.81

Extra Time koers – met Ruben Van Gucht
vanaf woensdag 21 maart

In De kleedkamer kijkt Ruben Van Gucht terug op de (recente) geschiedenis van de voorjaarsklassiekers. Maar daarnaast houdt hij in Extra Time koers ook de vinger aan de pols van het lopende klassieke wielervoorjaar, van Milaan-Sanremo tot Luik-Bastenaken-Luik. Wekelijks ontvangt hij vier gasten voor een terugblik op de koers van de dag en de voorbije week, en een vooruitblik op die van het komende weekend. Vanaf woensdag 21 maart, vijf weken lang, om 21.15 u. op Canvas en vrtnu.be.

Praten over de koers

Eén van de praatgasten van Ruben is niemand minder dan Tom Boonen. Hij komt langs in de eerste drie afleveringen. Karl Vannnieuwkerke is een vaste gast. Michel Wuyts komt eveneens geregeld langs en de andere gasten worden gekozen in functie van de wieleractualiteit: specialisten, wielrenners en ex-wielrenners. Voor een live publiek in de studio van Extra Time koers analyseren ze de wedstrijden: winnaars en verliezers, hoogte- en dieptepunten, opvallende momenten en trends. De gesprekken worden afgewisseld met reportages en fragmenten.

Van wedstrijd tot wedstrijd

Extra Time koers wordt uitgezonden op Canvas, van woensdag 21 maart tot woensdag 18 april. Er is die dagen in de namiddag ook telkens live wielrennen op Eén, van de Driedaagse De Panne op 21 maart tot de Waalse Pijl op 18 april. Uiteraard wordt over die wedstrijden nagekaart in Extra Time koers. Daarnaast is er een terugblik op de koers(en) van de afgelopen week, maar vooral ook een vooruitblik naar de topklassiekers als Gent-Wevelgem (25.3), De Ronde van Vlaanderen (1.4), Parijs–Roubaix (8.4), de Amstel Gold Race (15.4) en Luik-Bastenake